Al eerder kreeg ik een brief
over haar zieke Beer,
want het deed haar toch wel
zeer.
Beer zat er eigenlijk zo
"ziekjes" bij,
en Beer keek helemaal niet blij.
't Leek wel alsof hij kon
praten
en tegen haar zei;
je kunt mij hier toch niet laten
zitten ....,
zo vol met gaten.
ook is mijn buikje zo heel erg
leeg,
ik wilde dat ik eens wat te eten
kreeg.
( lees; nieuwe vulling).
Beer werd eigenlijk droeviger
met de dag,
hij kon echt geen lach,
meer toveren op zijn lieve
snuit, zijn lieve snoet.
Nee, zo ging het echt niet goed.
Hoe kwam het dan, dat Beer nog
niet in het Hospitaal werd opgenomen?
Nou, dat kwam zo .....; zij ging
heel naar dromen.
Want eigenlijk was ze nog geen
dag zonder Beer geweest ....
durfde ze dat wel aan?
Maar nu wist ze het zeker, ze
zou hem laten gaan.
En zo kreeg ik nogmaals een
brief over de zieke Beer,
en deze keer,
werd er over een opnamedatum
gesproken, en werd de opname een vaststaand feit,
en is Beer een
"kleine" tijd,
te logeren bij de berendokter in
Yokko's BerenBos
en is hij in goede handen,
want de dokter heeft goede banden,
met vele dieren, groot en
klein,
dus de opnametijd zal zeker heel
fijn,
zijn. En daarna is Beer weer
helemaal gezond
en ook nog eens heerlijk
tonnetje rond.
Omdat zijn buikje dan weer is gevuld,
en zijn lipjes zijn gekruld;
door de lieve lach op zijn gezicht,
van blijdschap en daarom dit
"gedicht".
Yokko, Berendokter en Berenontwerpster
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.